Dzień: [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15-16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30]
Niepowtarzalne okazja: Pałac Królewski | Dolne Miasto| Wariat
To był naprawdę świetny nocleg: tanie pole namiotowe, Polacy, równiutka trawa, możliwość umycia się i wypicia ciepłej herbaty. Wydostaliśmy się z miasta w miarę szybko samochodem globtrotera z Brukseli. Kierowca rzeczywiście zna świat. Wymienił wtedy chyba liczbę 60 krajów (w tym wszystkie europejskie z wyjątkiem Albanii). Na specjalne nasze życzenie facet podwiózł nas pod Atomium, a następnie z fasonem zajechaliśmy na Pl. Royale.
Była 11:00, najpierw poszliśmy zwiedzać Pałac Królewski – siedzibę 62-letniego króla Baldwina I Koburga (Baudouin Albert Charles Leopold Axel Marie-Gustave). Pałac zaprezentował się z zewnątrz niezbyt imponująco: to potężny, żółto-szary budynek. 
Okazja była jednak naprawdę niepowtarzalna: 1. był sierpień, 2. była niedziela, 3. król był za granicą. Ustawiliśmy się w długiej kolejce i zaczęliśmy się przesuwać powoli w ludzkim łańcuchu przez poszczególne komnaty. Wnętrza robiły duże wrażenie, wielki przepych, przy którym Wawel wygląda niesamowicie skromnie i szaro. Wkrótce ten przepych zaczął mnie nużyć, a od złoceń robiło się niedobrze. Odpoczęliśmy w ogrodach królewskich
naprzeciw pałacu.
Bruksela była naprawdę właściwym miejscem do zwiedzania z naszego punktu widzenia – nie tylko Pałac Królewski, ale i sąsiednie Muzeum Sztuk Pięknych było za darmo. W muzeum spędziliśmy ze dwie-trzy godziny: olbrzymie zbiory, których już dziś nie pamiętam. W międzyczasie, gdy Dorota kończyła zwiedzać, ja szybkim krokiem przeszedłem się do kościoła Notre Dame du Sablon, a potem prawie biegiem pod obmywany dwiema strugami samochodów monumentalny Pałac Sprawiedliwości.
Stolica Belgii jest zbyt dużym miastem, by zobaczyć ją w ciągu jednego dnia, ale nie chcieliśmy tam nocować. Poza tym dwa "zaliczone" obiekty to wystarczająca dawka na jeden dzień. Zdecydowaliśmy się tylko na spacer do centrum, czyli Dolnego Miasta. Szeroką promenadą – schodami – zeszliśmy, taszcząc swe potężne plecaki (a trzeba pamiętać, że wcale mi tych kilogramów nie ubywało, gdyż ciągle uzupełniałem go konserwami z plecaka Doroty, by nie słuchać jej ciągłych narzekań).
Kolejną przyjemną chwilą 
Na wąskich uliczkach natrafiliśmy na odbywający się z okazji (prawdopodobnie) święta piwa pochód ludzi ubranych w stroje "z epoki" i poprzebieranych np. za butelki.
Grand Palace ze swym filigranowym Hotelem de Ville już sam w sobie jest obiektem wartym przyjazdu do miasta. A przecież zobaczyliśmy później jeszcze kościół
św. Mikołaja, Centre Mannaie – budynek na planie krzyża, piękny biały kościół św. Michała zrekonstruowany od podstaw. Tak, Bruksela była zachwycająca, a przed nami
były i inne perełki belgijskie: Gandawa i Brugia. Po ponad godzinnej wędrówce ku wylotowej ulicy spotkaliśmy dość zabawny pomnik policjanta przewracającego się w
momencie, gdy chwyta go kanalarz wychodzący z otworu w chodniku. Mają poczucie humoru ci Belgowie!
Zajechaliśmy do centrum Gandawy. Tu mieszkała esperantystka, u której planowaliśmy nocleg. Gdy ja czekałem nad rzeką, usiłując rozmawiać z miejscowym dziadkiem po angielsku, Dorota szukała budki telefonicznej.
Po kilkunastu minutach zajechał czerwony sportowy samochód i poznaliśmy esperantystkę – kobietę 40-letnią i jej córkę: 20-kilkuletnią piękność.
Mieszkali w dzielnicy willowej na przedmieściu, więc by nam ułatwić dotarcie – po prostu przyjechali po nas. Dwupiętrowy dom, trzy samochody... Rozmawialiśmy głównie po angielsku, tylko Dorota z panią po esperancku. Znali Polskę z kilku wyjazdów a pierwsze pytanie córki o sytuację w kraju było: "Czy w sejmie wciąż trwa dyskusja o aborcji?". Kolacja, kąpiel, sen.